Slot
Nog een paar uur te gaan voordat ik het laatste stukje van de route Mangochi-Drenthe ga afleggen. Tijd om even nog een persoonlijk blogje te schrijven en daarmee mijn actiepagina van 2019 af te kunnen sluiten.
Omdat er in Wenen een tussenlanding was en mijn zoon daar sinds een jaar of wat woont, ben ik uitgestapt en probeer hier nu even mijn draai te vinden. Dat valt nog niet mee.
Gisteren hebben we samen een tentoonstelling bezocht over het Rode Wenen van voor de oorlog. De socialisten waren aan het roer en met een enorme inzet en meetbaar resultaat werd er werk gemaakt van de verheffing van het volk. Er kwam een nieuwe aanpak van onderwijs, van gezondheidszorg, van woningbouw, de arbeidsverdeling werd verbeterd en voor ieder was er tijd en geld voor sport, spel en studie. Onwillekeurig gingen mijn gedachten terug naar Malawi. Iets van dit alles zou daar al zo’n enorm verschil kunnen maken. Maar het beeld van de grote groep zwijgende, zittende en starende mensen voor de tent van het wereldvoedselprogramma in Chikwawa kwam bij me terug en geeft weinig hoop voor de aanwezigheid van het nodige elan. Als verklaring hiervoor is er in de loop van de tijd al zoveel langs gegaan maar afgelopen week hoorde ik van een kenner van en in Malawi een nieuwe: door de vaak ontoereikende maar altijd eenzijdige voeding zouden bepaalde delen van de hersenstam zich minder goed ontwikkelen waardoor functies als plannen, organiseren, zelfstarten en ondernemingszin maar heel beperkt uit de verf komen. Dit ga ik thuis eens nazoeken. En in een flits - aan mijn voeding mankeert niks- ben ik in gedachten al bezig met een groente- en fruitprogramma op de scholen als noodzakelijke bodem onder de activerende didactiek en de training van schoolleiders. Want…ik zeg … expliciet…het kan niet zo blijven. En ….ik denk ….impliciet…het moet daar net als bij ons. Zo moeilijk om dat automatisme bij mezelf me steeds weer bewust te maken en een halt toe te roepen! Niet dat dat alleen maar slecht is. Want het is absoluut waar, het kan in Malawi niet zo blijven. Alleen al ethisch omdat er geen enkele rechtvaardiging is voor de ongelijke verdeling op onze planeet! In dat verband: Onbegrijpelijk dat wij het nog steeds laten gebeuren dat bedrijven via banken ( bedrijven waar wij bij kopen en banken waar wij klant van zijn) hun winsten in Malawi laten wegvloeien naar belastingparadijzen zoals Nederland, waardoor dit straatarme land meer geld misloopt dan dat het via ontwikkelingsgelden krijgt toegestopt. Dat mag niet zo blijven en het kan –praktisch- ook niet zo blijven dat de bevolkingsgroei steil omhoog loopt en de voedselproduktie even steil afneemt. Langs welke catastrophe laten we dat zich dan ‘’vanzelf’’ oplossen?
Maar moet het daar dan net als bij ons? Ik las dat er in Malawi drie klinisch psychologen zijn en dat er geen woord is voor depressie en al helemaal niet voor burnout. ‘’Jij bent dus ben ik’’ is heel anders dan ‘’ik denk dus ik ben’’. Geen curlingouders daar die hun prinsjes en prinsesjes zo hoog mogelijk in de ranking willen zien maar wel een gemeenschap die voorziet in een basale geborgenheid en zorg. Geen amechtig volgen van hypes, geen getetter en geschetter op sociale media maar volop tijd voor een beschouwende stilte die doet denken aan het ‘’schemeren’’ dat mijn grootouders deden. Prioriteit voor samen plezier maken en gein hebben en af en toe onder de sterrenhemel een gesprek dat dieper gaat dan 146 tekens en het wisselen van vaantjes.
Het world teacherprogramma is erkende scholing voor nederlandse onderwijsmensen. Daar zitten onderwijskundige aspecten in, persoonlijke maar zeker ook culturele. En dat laatste is broodnodig denk ik. We hebben mensen nodig die onze cultuur kunnen schouwen en gids kunnen zijn in de nodige bijsturing als we niet tot de borderline samenleving willen vervallen zoals veel deskundigen die zien komen of al menen aan te treffen.
Voor die bijsturing biedt Afrika ons zoveel wijsheid, spirituele rijkdom en ervaring!! Het is te hopen dat we die in onze van onze spullen ontdane en lege koffers hebben meegenomen, dat we die in ons laten doorwerken en weten uit te delen. Dan kunnen we nog dankbaarder terugkijken naar deze unieke reis en deze unieke levenservaring.
Dank allereerste lieve mensen, collega’s, kinderen in Mangochi. Jullie ogen raakten ons hart.
Dank arm, dapper, hartelijk en warm Malawi. Je geuren, je wolken, je bergen ..ons second home!
Dank Moffat en Paul en de andere collega’s van EEDF daar ter plaatse voor jullie ondersteuning.
Dank Edukans voor kans en organisatie.
Dank lieve groep voor twee weken zo samenleven en samenwerken zoals je zou willen dat het altijd is tussen mensen.
Dank Aukje en Tessa voor de ruimte voor ieders eigenheid en voor de humorvolle wrijving die zorgt voor onze glanzende samenwerking en kameraadschap.
En dank lieve lezers, reageerders en sponsors voor jullie betrokkenheid en meeleven.
We zijn weer terug. Maar niet bij af.
Bert Vastenburg
Reacties (9)